فقط یک کودک نبود

که درقراء خون دست تکان می داد.

الفبای بزرگی بود

 که به تیر سه شاخه ی عشق

اذن عاشقی می داد.

کودک

پرنده شده بود با هرچه تیری،

که درکنارش پهلو می گرفت.

کودک می خندید    

به دوردست ها

تا

روشنایی

راهی نمانده بود.   

برچسب:  اشعار سلبی ناز رستمی